Lopare - ratoborni majstori

Prvi podaci potiču iz druge polovine 18. veka, kada su tu bili konaci, a građeni su na raskrsnici puteva i pružali utočište trgovačkim karavanima. Odatle je nastalo naselje koje je počelo da se širi u dolini reke Gnjice i množi stalnim domaćinstvima.

Loparska sela govore da je ovaj kraj bio naseljen i u srednjem veku, jer se u njima nalaze stećci, nadgrobni spomenici bogumila ili nekadašnjih pripadnika Crkve bosanske. Najviše ih je na tromeđi sela Tobuta, Labucke i Vukosavaca.

Dragocen kraj Lopare se nalaze u krilu Majevice, niske bosanske planine, čije je sela, njive i šume dobio na upravu u 13. veku srpski kralj Dragutin od svog tasta, ugarskog kralja Vladislava. Bosanski ban Stjepan Kotromanić je te oblasti 1324. pridružio bosanskoj državi, sve dok ih Ugari 1464. nisu osvojili i osnovali srebreničku banovinu sa središtem u gradu Srebreniku. Padom Srebrenika 1512. Majevica je prešla u ruke Turaka, zadržavši pretežno pravoslavno stanovništvo.

U ovom kraju je bilo i naselje starosedelaca Balkana, Ilira, još pre 2.600 godina, što odgovara srednjem gvozdenom dobu.

Lopare su dugo bile naselje drumskog tipa, sa dugom glavnom ulicom, zapravo prolaznim putem kroz sredinu, i malim, obično slepim sokacima. U vreme austrougarske vladavine, koja je trajala od Berlinskog kongresa 1878. do kraja Prvog svetskog rata 1918. godine, podignuta je najpre zgrada žandarmerijske stanice, današnjeg opštinskog suda, i putevi koji vezuju Lopare sa susednim opštinama.

Kasnije su otvorene ciglana, fabrika stolica i još nekoliko raznih pogona, pa škole, pravoslavna crkva, hotel, robna kuća, stambene zgrade. Ponos ovog kraja je voćarstvo, što će u eri brige očuvanja životne sredine i proizvodnji zdrave hrane imati odlučujuće mesto.