Demonski ples
Još su stari Grci verovali da veštice rado sastaju na orahu, a isto verovanje je opisao kod Srba još Vuk Karadžić. Prema jednoj antičkoj legendi, prve su se na ovakvo drvo sklonile karijatide, devojke iz pratnje boginje Artemide, koje su onda na njemu povele kolo. U Srbiji se dugo znalo za naročiti, veštičji orah u Sremu, iznad sela Molovina.
Kod Srba je verovanje o besomučnom veštičjem igranju rašireno zahvaljujući pripovetkama koje su zasnovane na umetničkim bajkama braće Grim, kao što su
"Cipele koje su se raspale od igranja", a kod nas priča "Pašina kći koja cepa haljine". Mnogo poznatije je verovanje, i to u svim evropskim narodima da veštice veoma vole da se druže sa đavolima i da sa njima bludniče, ali je to verovanje mlado, postoji tek od kraja srednjeg veka.
Rusi su posebno lepo razvili shvatanja o vešticama i svrstali ih u dve vrste. Jedne su rođene kao takve i imaju rep, a druge su tek kasnije ispekle taj zanat. Srpske veštice se dele na tri vrste. U prvoj su najprimitivnije, izvorne veštice, ženski demoni koji su, kao i vampiri, ustali iz groba i čekajući da padne noć, žive u groblju. One ljudima nisu vidljive i kreću se obično pretvorene u leptira ili pticu, napadaju i odrasle i decu, i hrane se njihovim jetrama. Ponekad, ipak, mogu da postanu i "lekaricama, pa daju travu izjedenima", kao i vile.
U drugu grupu dolaze demonske žene koje su ili rođenjem dobile sposobnost da budu veštice, ili su ih stekle kasnije tako što ih je u zanat uputila nekakva starija veštica. Treća vrsta su stare žene koje nisu prave veštice nego su vračare, ali ih ljudi nazivaju vešticama. Na njih se odnosi i ono što Vuk, ne bez ironije, tumači u Srpskom rječniku da "nijednoj mladoj i lijepoj ženi ne kažu da je vještica, nego sve babama". Njihov je posao da vradžbinama prevlače tuđe plodove na svoju nivu, da prenose u svoju stoku mleko iz tuđe stoke, da svlače (pomrače) mesec, da dovedu nepogode.