Zašto uragani dobijaju ljudska imena?
Još otkada su ljudi počeli da prate uragane (tropske ciklone) i izveštavaju o njima, pokušavaju i da ih identifikuju. Do 20. veka novine i prognostičari u Sjedinjenim Američkim Državama osmislili su imena za oluje i ta imena su upućivala na vremenski period, geografski položaj ili intenzitet. Tako su poznate oluje Galveston 1900, uragan Praznik rada 1935, kao i oluja Velika jezera 1913. U međuvremenu, olujni uragani u Zapadnoj Indiji proglašavani su katoličkim svetim danima.
Australijski meteorolog Klement Vredž počeo je da dodeljuje imena tropskim ciklonima krajem 19. veka, u početku koristeći slova grčkog alfabeta ili likove iz grčke i rimske mitologije. On se kasnije okrenuo imenima ljudi.
Tokom Drugog svetskog rata, meteorolozi koji su radili za američke vazduhoplovne snage i mornaricu iscrtavali su svoje prognoze oluja nad Pacifikom pa su ih, neformalno, u čast svojim devojkama i suprugama, nazivali po njihovim imenima.
Godine 1945. novoformirani Američki nacionalni hidrometeorološki zavod, kasnije Nacionalna meteorološka služba, uveo je sistem koji je koristio vojnu terminologiju, ali kako su do 1953. godine opcije iscrpljene, prigrlili su neformalnu praksu davanja ženskih imena uraganima. Budući da je Amerika bila lider u oblasti vremenske prognoze i mnoge druge zemlje su sledile taj primer.
Do 1960-ih, pojedine feministkinje su problematizovale ovu situaciju, a to se nastavilo i u ranim 1970-im, kada je američka Nacionalna meteorološka služba kritikovana uz napomenu da žene ne mogu da predstavljaju katastrofe, uništavanje života i zajednica.
Godine 1979. te kritike su bile delimično uvažene, pa uraganima sada dajemo i muška imena. Poslednjih godina tako postoji praksa da se imena uraganima daju na osnovu lista koje se rotiraju svakih šest godina. U sećanju po katastrofalnim posledicama su svakako ostali Katrina iz 2005. i Endrju, koji je doneo pustoš 1992. godine, zbog čega su ta dva imena "penzionisana".