Demon u vučjoj koži

Osvećivanje kuće iza smrtnog slučaja, kao i bilo koje drugo osvećivanje i dan-danas obavljaju sveštenici po pozivu, iako se zna da je tom činu zapravo cilj da se oteraju paganski demoni.

Zabeleženi su i slučajevi kao što je osvećivanje kuće u kojoj se navodno pojavio vampir ili čak intervencija hrišćanskog sveštenika prilikom ubijanja vampira! Vreteno kojim su probadani mrtvaci u đevđelijskom kraju još se nalazi u crkvenom inventaru, mada se mrtvaci više njime odavno ne probadaju. Crkva je priznavala da takvi demoni postoje, pa je jasno i to što su poneki demoni do danas održali nekadašnji "ugled".

Jedan od demona koji se najduže zadržao u narodu je vampir, mrtvo telo koje je oživelo i ustalo iz groba, pa luta po okolini, "davi ljude po kućama i pije krv njihovu". Iz drevne religije ostalo je da je to živi leš, što se jasno vidi i iz verovanja da se on u grobu nalazi živ, "ugojen, naduven i pocrveneo od ljudske krvi", kako ga je opisivao Vuk Karadžić. Kasnije je stvoreno shvatanje prema kome iz groba izlazi samo vampirova duša u obliku leptira, i tek onda se pretvara u šta hoće, u čoveka, životinju ili neki predmet. Leptir je, inače, otelotvorenje duše poznato još iz najstarijih vremena.

Da je vampir duh, vidi se i iz verovanja da on može da se provuče i kroz najmanju rupu. Doduše, ne kao duh u današnjem smislu reči, nego kao sitna životinja u koju se njegov duh pretvorio. U zapadnim i središnjim krajevima srpskog naroda za vampira se kaže vukodlak, i taj naziv su doneli Sloveni još pri dolasku na Balkan, oko 7. veka -  Vukodlak je demon pokriven vučjom kožom.

U nekim krajevima Crne Gore dugo se i verovalo da svaki vampir mora za neko vreme da se prometne u vuka, a u Boki i Hercegovini vampir se prosto i nazivao vukom. Još je antički istoričar Herodot pominjao da su Nervi, slovensko pleme u današnjoj Rusiji bili poznati po tome što kod njih svaki čovek može da se pretvori u vuka, i posle nekog vremena vrati u provobitni oblik.