U Srbiji postojali logori za Hrvate?
Za prvi period karakteristično je da ih je organizovala JNA, uz saradnju sa policijom i paramilitarnim grupama, i da su zatočenici u ogromnom broju bili Hrvati, pretežno iz vukovarskog područja.
U drugom periodu za logore (po svedočenjima zatočenih), odnosno za prihvatne centre (po stavu predstavnika institucija) bio je odgovoran MUP Srbije, tačnije Služba državne bezbednosti, koja je delovala u saradnji sa vojskom i drugim institucijama.
U njima su bili zatočeni pretežno Bošnjaci pristigli iz područja Žepe. Još jedna razlika između prvog i drugog perioda jeste to što je JNA organizovala transport ljudi u Srbiju sa teritorije Hrvatske, dok je MUP u logore sproveo ljude koji su sami iz Bosne i Hercegovine prešli na teritoriju Srbije.
U Tužilaštvu za ratne zločine u Beogradu kažu da im nije poznato postojanje logora iz 1995-96. NIN je, međutim, uspeo da dobije svedočenja zatočenika iz Bosne, iako oni masovno odbijaju da govore za srpske medije. Često su u Beogradu, gde se pred sudom bore za svoje pravo na materijalno obeštećenje zbog pretrpljenih stradanja.
Kada su logori za Hrvate u pitanju, Tužilaštvo za ratne zločine u Beogradu potvrdilo je nedeljniku NIN da se istražuju činjenice u vezi sa "centrima za razmenu“ na lokacijama o kojima logoraši godinama govore: Sremska Mitrovica, Stajićevo, Begejci, Niš i Vojnoistražni zatvor u Beogradu.