Na lukavstvo postali varošani

U 9. veku, u doba kneza Časlava Klonimirovića, osečinski kraj je ušao u sastav prve srpske države, Raške. Za njega su se često otimali i Vizantija i Mađari, čiji je kralj Bela Četvrti 1235. tu osnovao Mačvansku banovinu.

Na upravu ju je dobio ugarski zet, srpski kralj Dragutin, a banovinom su kasnije gospodarili knez Lazar, njegov sin Stefan i despot Đurađ Branković. U vreme Turaka ovi krajevi su zbog guste šume, u kojoj su se skrivali hajduci, dobili naziv Podgorina.

Rimski most Čudesni pejzaž kanjona Ljuboviđe, sastavljen od planinskih brzaka i bujnih pašnjaka, jedno je od poslednjih evropskih staništa beloglavih supova, koji nastanjuju samo predele netaknute prirode. Kanjonom je nekada vodio glavni put prema Bosni, a njime su prolazili rimski, vizantijski, dubrovački, turski trgovci. Na Ljuboviđi još stoji Rimski ili Jerinin most, koji je sadašnji izgled dobio u tursko vreme.

Pošto je 1699. Sava postala granica između Habzburške monarhije i Turske, i Podgorina je tokom narednih decenija prelazila iz ruke u ruku. Odatle su potekli mnogi austrijski dobrovoljci, frajkori. Najpoznatiji su kapetan Đorđe Stevanović iz sela Ostružanj i Đurica "Soldat" iz Bratačića.

Prvi srpski oborknez Podgorine je bio Ilija Birčanin, kasnije stradao u seči knezova, koja je pokrenula Prvi srpski ustanak.

Posle narednog, oslobodilačkog ustanka, Podgorinu su naselili Srbi iz Hercegovine i Crne Gore. Zbog povoljnog položaja selo Osečina je postalo privredno središte kraja. Na ušću Lovačke reke u Jadar nikle su zanatske radnje, mehane i dućani, a tu su se okupljali i seljani iz okoline u vreme crkvenih praznika i vašara.

Naslov varošice Osečina je dobila 1904, ali kako za to nije imala dovoljno stanovnika, žitelji su pribegli lukavstvu, pa su privremeno naselili Cigane čergare.

Od 1926. varošica je s Valjevom povezana novim putem, a proradila je i prva autobuska linija. Puštanjem u rad privatne centrale na Jadru uvedena je i struja, a uz staru crkvu iz 18. veka podignuta je nova.

U Osečini je otvorena i biblioteka, a osnovane su pozorišna i tamburaška sekcija.

Danas su osečinska domaćinstva poznata po obilju raznog voća, posebno šljivom, malinom i kupinom, kao i voćnim specijalitetima, kompotima, marmeladama, sokovima, rakijom prepečenicom i domaćem vinu. Uz dobru hranu i idilične predele, i najprobirljiviji ljubitelji seoskog turizma mogu provesti odmor iz snova.