Zasto je tolikoj JNA i srpskoj dobrovoljačkoj sili bilo potrebno čitavih 86 dana borbi, tj. granatiranja i nakon toga borbe za svaku kuću da bi se grad oslobodio od, po broju i raspoloživoj tehnici, ipak znatno inferiornijeg neprijatelja? Možda na prvi pogled i izgleda da nije ali u suštini jeste. Verovatno je najbolji odgovor na ovo pitanje dao upravo onaj ko je i prvi ušao u Vukovar – Željko Ražnjatović Arkan. Naime, u intervjuu za britanski dokumentarni film o njemu samome (25 minuta) pod nazivom pod kojim je i prikazan na Zapadu – „Arkan - Mad Dog“ („Arkan – pobesneli pas“) komandant Srpske dobrovoljačke garde – „Tigrovi“ izdaje u jednoj sekvenci zapovest svojim „tigrovima“ pred oslobađanje grada da se u toku gradskih borbi mora voditi računa na to da „ust,aše“ (koje su na gornjim spratovima) u podrumima kuća drže srpske civile kao žive taoce pa se stoga mora voditi računa kako se oslobađa kuća po kuća (tj. nema bacanja ručnih bombi nasumice jer će se u tom slučaju pobiti „naša krv“). Dakle, kako na osnovu izjave Arkana u ovom dokumentarnom filmu tako i na osnovu svedočenja preživelih civila neosporno je da su hrvatski bojovnici, prethodno okupiravši grad za vreme leta iste te godine, držali srpske civile kao žive taoce po kućama tako da sistem kratkoročnog masovnog bombardovanja grada od strane teške artiljerije JNA u cilju slamanja otpora njegovih branilaca jednostavno nije dolazio u obzir već se morala preduzeti strategija dugih borbi za svaku kuću i ulicu od strane pešadije uz racionalnu podršku artiljerije i pre svega tenkova.